Mazi, kalbimde eski bir şarkı gibi değil;
kristal bir bardağın içindeki duru suyun titremesi gibi yaşıyor.
O zarif sevgiliyi düşündüğümde
bakışlarındaki o vakur derinliği,
sesindeki o kadim tınıyı özlüyorum.
Adımları bir mısranın akışı kadar ahenkliydi
ne zaman onu hatırlasam,
ruhumda ince bir sızıyla karışık bir huzur-u daim belirir.
O, bu karmaşanın ortasında kalmış,
zarafetiyle zamanı durduran sessiz bir limandı.

Hafızamın kuytusunda bir şeb-i yeldâ misali uzayan o eşsiz hayal...
Duruşu,itidalli bir kıyam, bakışları, derununda bin yıllık bir sükûtu barındıran lügazdı.
Leblerinden dökülen her kelam, sanki bir hattatın kaleminden süzülen aharlı bir kâğıt üzerine nakşedilmiş elif gibi dimdik ve vakur...
Ah o mazi perdesindeki nazenin suret
ruhumun ufkunda batan, lakin ziyası hiç eksilmeyen bir şems-i tabandı.