(Bir Gazel Denemesi)

1.

Çöktü içime geceden bir ağırlık, kâr kaldı
Bir ömrün elinden bana yalnız zarar kaldı

Ne dokunsam çözülür, ne tutsam dağılır
Avucumda dağılan sessiz bir diyar kaldı

Göğe baktım, yüzüme kapandı yıldızlar
Bakışımda körleşen uzun bir bahar kaldı

Söz dedim, dil utandı, ses geri çekildi
Boğazımda düğümlenmiş bir ikrar kaldı

İnandığım ne varsa kendini geri aldı
Eşiğinde beklediğim kapılar kaldı

Zamanla aramda açıldı kara bir mesafe
Ne adım ileri vardı ne de karar kaldı

Bir iz sürdüm içimde, çıkmadı bir yola
Dönüp dolaşıp vardığım duvar kaldı


Sâkit Erdem der ki: yazgı dediğin bir darlıkmış
Geniş sandım her şeyi, bana bu dar kaldı
Gönlümde çözüldü ne varsa, inkâr kaldı
Bir ömrün hesabından bana tek borç: âr kaldı

2.

Yüksek sesle susmayı öğrendi bu dil
Söz gitti, geriye eğilmiş bir vakar kaldı

Her niyetim aynaya çarpıp dağıldı
Yüzümde çoğalan eski bir gubar kaldı

Kırıldı sabrın terazisi geceye
Tarttım kendimi, eksi bir ağırlık kâr kaldı

İz sürdüm hakikatin kurak yüzünde
Yol çekildi altımdan, yalçın bir diyar kaldı

Ne yakınlık ısıttı ne mesafe soğuttu
İki uç arasında donuk bir karar kaldı

Zamanla barışmak için eğildim çok
Belimde doğrulmayan ince bir hasar kaldı

İnanç dediğim şey külden bir harfmiş
Üfledim, avcumda dilsiz bir esrar kaldı


Sâkit Erdem der ki: yük dediğin adla başlarmış
Ad gitti içimden, sırtımda bu âr kaldı
Varlık söndü içimde, geriye inkisâr kaldı
Bir ömrün mîrâsından bana intizâr kaldı

3.

Niyet aynasında kırıldı bütün yüzler
Hakikatten elimde ufalanmış gubâr kaldı

Sesimle tartıştı karanlık, galip geldi
Dilim sustu, içimde eğilmiş vakar kaldı

Gecenin siciline düştü bütün adımlar
Yol gitti altımdan, önümde hisâr kaldı

Ümidin harfine değdi sabrın bıçağı
Kesildi mânâ, avcumda esrâr kaldı

Yakınlık eritti, mesafe taşlaştırdı
İki uç arasında donuk bir karâr kaldı

Zamanın terazisi şaştı bu bedende
Artı sandım kendimi, eksi bir kâr kaldı

İnanç dedim, kül oldu nefes değince
Üfledim, göğsümde dilsiz bahâr kaldı

Sâkit Erdem der ki: ad ağırdır, taşıyan incinir
Ad düştü içimden, sırtımda bu âr kaldı
Defter kapandı içimde, son satır kaldı
Bir ömrün eşiğinde sustu ikrâr kaldı

4.

Nefesle imtihan etti beni bu karanlık
Alıp verdiğim her şeyden bir izâr kaldı

Gözümden çekildi âlem, sesim içe döndü
Geriye kalbimde ağır bir vakar kaldı

Sabrın keskin ağzı değdi mânâya
Parçalandı söz, avcumda esrâr kaldı

Yakın uzak eridi, fark silindi
İki uç arasında donuk bir karâr kaldı

Zamanın kefesi şaştı bu bedende
Artı sandığım yerden eksi bir kâr kaldı

İnanç külle sınandı, üfledim geçti
Göğsümde suskun bir sonbahâr kaldı


Sâkit Erdem der ki: yol biter, ad yük olur
Yük indi omzumdan, içimde bu âr kaldı
Hak adını anınca çözülsün bu girift hâl
Bizden geçip gitsin yük; O’nda karar kaldı