kımıldar içimde, adı unutulmuş bir çember
çatlarken gölgemin küflü kemiği
uçurumlara düşer kendi sesim
ve geri çağırır beni hiç söylemediğim bir ağıt


kapanır üstüme rüzgarsız bir fısıltının kabuğu
taşar dilimden, külle ovduğum anıların sisli tınısı
yansır karanlığın paslı dirseği
tenimin kıvrımında kıvranır bir gölge kuşun nabzı


durur zaman, söner parıltısı güneşin
kırpık bir rüyanın harfleri dökülür alnımdan
kararıp çöker içime, tanrıların küskün soluğu
çırpınır boşluk
kattıkça beni sancılı nöbetlerine
savrulur evrenin yaralı omzu
çöker gözlerime, zincirli bir esrimin yankısı
yükselir tenimde, ilksel bir günahın titreyişi
ve sürünür damarlarımdan,
kimsenin adlandıramadığı o kırıntı karanlık


susarım sonra
parlar içimde ansızın,
yakılmamış bir kehanetin
sönmemeye yeminli közleri


ve gerçek çivilenir yüzüme
benden doğmaz koyu karanlık
kendi yokluğunu hatırlatan gecede
son uğursuz hayalet olarak
yeniden doğarım suskun kırıntılar içinde


ve bilirim
son kez nefes aldığında karanlık
içimde ki yangının bile küle dönüşmekten kaçamadığını






AY PARÇASI / MEHPARE
ARALIK 2025 İSTANBUL