Bir şairin içsel tapınağında sönen son mumun hikayesi




I. Kaosun Rahmi


kaostan doğdum
tanrının unuttuğu bir kıvılcımdan
dilin susup, bilincin eridiği o siyah çukurdan
her kelime bir sancıydı
her dize bir doğum
ruhumu bıçakla açar gibi yazardım
kanın harfini bilmeyen kalemden
şiir çıkmazdı benim için



II. Törensel Yaralar


beynimin kıvrımlarında kıvranan iblisler
her gece dizelerime şekil verdi
acı, damarlarımda bir metronomdu
tempo tuttu vuruldukça ben

bir mezbaha kapısıydı kalemim
her mısrada bir parçam asılı kalıyordu duvarlarında
kanla karışmıştı ilhamımın kokusu
o kokuyu aşk sanmıştım tenimde



III. Yaratımın Tapınağı


huzuru denedim bir gece
perdeler kapalı, sönüktü mumlar
fısıldadı sakin esen rüzgar
“hadi, yaz” dedi içimdeki ses
yazmadı parmaklarım
hiçbir kelime sığmadı sayfaya
dinginlikte ölüyordu dizeler
sanki tanrı da sıkılmıştı benden
o an anladım
huzur bir mezarlıktı
ve ben bilmiyordum ölülerle konuşmayı



IV. Tutkunun Bitişi


tutkum söndü bir gün
ne bir heyecan kaldı içimde
ne bir çarpıntı
kırıldı kalemim dondu mürekkep
ilk kez hiçbir şey hissetmedim

tutku kaybolunca şiir de öldü
kaos bitince harfler can çekişti ruhum da
yokoldu gözlerimdeki kıvılcım
karalanmış sayfaya baktım
sadece bir gölge vardı
eskiden ben olan

bir zamanlar ateşle yazan parmaklarım
külleri karıştırıyordu sessizce



V. Son Dua


diyorum ki
belki de buydu lanetim
kaostan doğup huzurda ölmek
her dize bir ağıt
her kelime bir mezar taşı

artık bağırmıyorum
dilim çarmıha gerildi sessizlikte
ruhum, yankısını boğan bir tabut


çürümeye başladı beden


gömülünce tutku sonsuzluğa









AY PARÇASI / MEHPARE
EKİM 2025 İSTANBUL