bir vakit vardı zamanın zamansızlığında
rüzgar bile ismimi fısıldamaya korkardı
sonra sen geldin,
her sessizlik bir organa dönüştü içimde

zamanı eğip büktüm parmak uçlarında
bir kristal gibi titredi bedenim
gözkapaklarımın altında bir samanyolu yarattın
her bakışında yeniden yaratıldı evren


.I.

Bana baktığında zaman kırılıyor, sanki evren, gözbebeklerinin içinden yeniden yazılıyor.
Teninden yükselen o sıcaklık elementlerin diliyle konuşuyor, anlamı ışıktan değil, kalpten alıyor.
Her nefesin, dünyayı yeniden kuruyor. Bazen sadece seni izliyorum, hareket ettiğinde gökyüzü yer değiştiriyor gibi.


.II.

aşk, bende bir yanma biçimi değil artık
adını bile bilmediğim bir bileşim
Senin teninde çözünüyorum

sildim geçmişin eski harflerini
yerine senin nefesini kazıdım
kelimeler eriyor ağzımda
her biri senden yapılmış bir dilin parçaları


.III.

Ellerini tuttum o gece, damarlarında sessiz bir altın akıyordu. Ben, orada kayboldum. Seni sevmek, bir denklem çözmek değil, onun içinde erimekmiş. Her cümlen, zihnimin duvarlarına ışıkla kazınıyor. Seninle konuşurken kelimeler maddeye dönüşüyor; sesin dokunulabilir oluyor, duygusal bir bileşime dönüşüyorum.


.IV.

aynı ışıktan doğduk biz
birbirimizin kalbinde eritilen iki madeniz
ne sen varsın, ne ben
evrenin nabzında atan tek bir altın kalbiz

artık yalnız ölmek yok
birbirimizin damarlarında dolaşan iki ışık gibi
ölümsüzlüğü değil, tamamlanmayı bulduk


“İki kalbin aynı anda attığı andır mutluluk.”





Şiirimi günün şiiri olarak seçen seçki kuruluna ve edebiyat defterindeki değerli kalemdaşlarıma yürek dolusu teşekkür ve saygılarımla. İyi ki varsınız..


AY PARÇASI / MEHPARE
KASIM 2025 İSTANBUL