Kimse Seni Yanıltmasın

Dur bir an…
Bakışlarında hâlâ sönmemiş bir kırgınlığın gölgesi var.
Biliyorum, kolay değil
yanıldığını kabul etmek bile bazen
bir ömrün ağır eşyası gibi omuzda durur.

Ama sevgilim,
yanıldığın kısmı boşver;
herkes yanılır.
Gökyüzü bile bazen yağmuru unutur,
toprak bile bazen çiçeğini tanıyamaz.

Önemli olan hatanın adı değil,
onun sana fısıldadığı gerçektir.
Sen öğrendiğin kısma bak ki
bir daha seni kimse yanıltmasın.

Ben seni izledim;
düştüğün yerden kalkarken
ellerin titredi belki, ama gururun dimdikti.
Gözlerinde biriken yaşları silmeden
yürümeyi öğrendin.

İşte bu yüzden
senin yüreğin sıradan bir yürek değil;
yanıldığında çökmeyen,
öğrendiğinde büyüyen bir aydınlık taşıyor içinde.

Ve ben…
Ben o aydınlığa hayranım.
Sen yanıldığında da, öğrendiğinde de
yanında duran adamım.

Şimdi gel,
koy başını göğsüme.
Geçmişin küllerini üfleyelim
rüzgâr alsın gitsin ne götürüyorsa.

Çünkü bundan sonra
seni kimse yanıltmasın diye
ben de buradayım.
Kırılan yerlerini örten bir şefkat,
düşen adımını tutan bir omuz,
yalanın karanlığına karşı duran
senin doğruluğun olayım.

Unutma sevgilim:
Yanılmak kaderdir,
öğrenmek irade.
Ve sen…
sen iradesiyle kendini yeniden kuran
güçlü bir kalpsin.

Kendine böyle bak,
dünyaya böyle dur,
aşka böyle inan…
bir daha seni
hiç kimse,
hiçbir söz,
hiçbir gölge
yanıltamasın.