Sen benden gittin gideli
kalbimin içinde uzun bir kış başladı.
Ne güneş ısıttı beni
ne de rüzgâr taşıdı adını dudaklarıma.
Ben hep seni aradım…

Gittiğin her yolun izine baktım,
dönersin diye değil;
bir gün adını unutmaktan korktuğum için.
Bir gün geri dönersen,
bil ki ben hâlâ bıraktığın yerdeyim.

Ne bir adım ileri
ne de bir nefes geri.
Aynı adamım…
Aşk acısını taşıyan
ama seni sevdiği için hiç şikâyet etmeyen o adam.

Sende kalan gözlerimi özlüyorum en çok…
Doya doya bakamadığım o güzelliğini,
bir ömrün az geldiği o derinliği…

Sensizliğin en koyu yerinden sesleniyorum sana:
Kader bize hiç gülmedi sevgilim,
yine de ben seni içimde kutsal bir emanete sakladım.

Belki bu dünya bize dar geldi,
belki de sınavımız buydu.
Ama içimde öyle bir umut var ki:
Bu yarım kalan hikâye
öbür dünyada tamamlanacak.

Belki orada kavuşuruz,
belki orada kimse bizi ayırmaya cesaret edemez.
Sana söylemek istediğim en gerçek şey ise
en sonda saklı kalan bir cümle:
Seni seviyorum…

Hem de susarak, dayanarak, yanarak.
Hâlâ bil istiyorum.