Gecenin sularında kaybolmuş bir şehir var,
Beyaz ışıklar içinde uyanan sokaklar,
Adı olmayan bir rüyanın içinde yürürken,
Ay, göğün yorgun kollarında bekler beni.

Ben oradayım, kendi gölgemle konuşan,
Sokak lambalarının solgun yüzlerinde kendimi arayan,
Her adımım bir yankı, her nefesim bir sır,
Gecenin sessizliğinde yalnızlığın melodisini duyan.

Bir kapı aralandı, içeriden gülüşler sızdı,
Ve ben durdum, rüzgârın hafifliğinde,
Bir yabancının gözlerinde kaybolacak kadar derin,
Bir an, bir saniye, ama bütün ömür kadar gerçek.

Sen geldin, adı olmayan umut,
Rüzgârla karışan saçların gibi özgür,
Ama ben sadece izledim, hayalini içime çekerek,
Dünyanın bütün ışıkları sana hayran kaldı.

Birkaç gece boyunca yürüdük,
Hayal ile gerçeğin ince çizgisinde,
Her kelimen bir yıldız, her bakış bir yıldız kayması,
Ve kalbim seninle birlikte titredi, ama kimse bilmedi.

Sana dokunamadım, yalnızca gördüm,
Senin varlığın bile bir şiir,
Her adımınla sokaklar daha canlı,
Her gülüşünle geceler daha beyaz.

Ama zaman ağır, gerçekler soğuk,
Ve gece, her sevinci, her hayali birer gölgeye dönüştürdü,
Sen başkasına gittiğinde,
Kaldım yalnız, ama hayallerimde hâlâ sen.

Bütün şehir suskun, ama içimde fırtına,
Beyaz gecelerde yitip giden umutlar,
Bir daha dönmeyecek ama hatırası hep sıcak,
Her köşe, her taş, her gölge senin adını fısıldıyor.

Ben hâlâ yürüyorum, rüyaların izinde,
Adı olmayan nehirlerin kenarında,
Kendi gölgemle konuşarak,
Ve belki bir gün, başka bir beyaz gecede,
Seni yeniden bulacağım hayallerimde.

Zaman akıp giderken,
Ben duruyorum,
Geçici mutlulukların içinde,
Ama yüreğim hâlâ seninle dolu.

Gecenin beyaz ışıkları altında,
Adı olmayan şehrin sokaklarında,
Her yalnız kalp bir yıldız,
Ve her yıldız bir aşka dair sessiz bir şiir.

Ben seni sevdim, kelimelere sığmayacak kadar,
Hayallerimde yaşattım, gerçek olmasa da,
Ve belki de aşk, sadece bu:
Geçici, beyaz, ve sonsuz bir rüya.