Bu yalan dünyanın ne kadar boş olduğunu
Ben geç öğrendim…
Yine de dimdik duruyorsam,
Kendi gölgeme bile meydan okuyorsam,
En büyük benim.

Kalbim taş gibi oldu kimi zaman,
Kırdılar, susturdular, unuttular…
Ama ben
İçimde kalan son sıcaklığa tutunup
Sevmeyi seçiyorsam hâlâ
En büyük benim.

Görenle bakıp geçeni ayırmasını
Veysel gibi öğrendim.
Sabrı taşır taşır da
Yine de dökmeyen adamın hâlini
Eyüp’ten duydum.
Ve içimdeki kördüğümü
Yunus’un nefesine benzer bir nefesle
Çözüp yürüyorsam hayata,
En büyük benim.

Adımı dağlara kazısam ne çıkar,
Taşa yazsam ne değişir…
Ecel var, kaçış yok;
Kapıya gelince
Ben bile eğilirim.
Ama bir kadının kalbinde yer ediniyorsam,
Bir insanın ruhunda iz bırakıyorsam,
Toprak değil, gönüller taşıyorsa beni
İşte o zaman
En büyük benim.

Bu dünya herkese bir sınavdır,
Kimi kaçak oynar, kimi pes eder.
Ama ben
Herkes karanlığa gömülürken
Bir ışık saklıyorsam içimde;
Herkes kötülüğe yönelirken
İyilikten dönmüyorsam
Evet…
O zaman anlarım ki:
En büyük benim.