Bir çağ kapandı içimde seni gördüğüm gün,
Gecemle gündüzüm bir oldu aniden.
Kalbimin surlarına adını kazımadan duramadım,
Sen ki, gönlümün en gizli yerine hükmeden kadın…

Dedim ki kendi kendime:
“Ya seni alırım hayattan,
Ya da bu sevda beni alır.”
Bütün yollarımı sildim,
Bir tek sana çıkan izleri bıraktım geriye.

Yüreğimin ordusu yoruldu bazen,
Ama umutsuzluğa hiç düşmedi;
Her nefesimde zafer diye atan şey
Senin kokundu, senin sesindi.

Bugün kaderin kalemini ben tutuyorum,
Adını haykırmadan, seni söylemeden…
Ama içimde büyüyen bu ateş
Dağları bile yerinden oynatacak kadar gerçek.

Göğsümde bir sancak dalgalanıyor,
Rüzgârına esir olmuş halde.
Dudaklarımda bir yemin var,
Sensizliğe bir kez olsun eğilmeyen.

Zamanında sanmıştım ki surlar yıkılmaz…
Meğer bir bakışın yeterdi çözmeye beni.
Bir gülüşünde teslim oldum,
Bir dokunuşunda diz çöktü bütün gururum.

“Sana ait olurum ya da sensizlikte ölürüm”
Demesem de sana,
Her gece içimde fısıldadım bunu.
Ne dokunacak kadar yakın oldun,
Ne unutacak kadar uzak kadınım.

Şimdi bir sevda büyüyor içimde,
Taşları ateşle delen,
Kaderi bile yeniden yazan…
Ve bilmelisin:

Sen, kalbimin alınmış en büyük şehrisin.
Sen, susup yıllarca beklediğim duanın kabul olmuş hâlisin.