Ateşsiz fırında pişen sevda 2


Şiire yazdığım her dize, içimde gizlice uyuyan bir duyguyu ayağa kaldırır.
Kelimeler sadece kağıda düşmez;
önce kalbimde bir ağırlık yapar,
sonra yavaşça içimde dolaşıp kendine yer açar.

Bazen bir acıyı susturmak için yazarım,
bazen bir sevinci taşımak için.
Ama her ne yazarsam yazayım,
dizelerimin ardında daima bir ben vardır;
kırılmış, yorulmuş, direnmiş, yine de yazmaya devam eden bir ben.

Bu dizelerde hiçbir şey saklanmaz.
Saklanmaya çalışan yanım bile
kelimenin ışığında görünür olur.
Çünkü şiir, insanın içini gizleyebileceği bir yer değildir.

Ben her yazdığımda şunu anlarım:

“Kalbimin en sessiz odası bile konuşmak istiyor.”

Bazen yalnızlığımın soğuk nefesi dolaşır satırlarda,
bazen içimde bitmeyen bir sorunun gölgesi.
Ama her şeyin sonunda hep aynı noktaya varırım:

“Kendimle yüzleşmeden hiçbir cümle tamamlanmıyor.”

Yazdığım her dize beni biraz daha kendime getirir.
Unuttuklarımı hatırlatır,
sakladıklarımı yerinden oynatır,
gizlediklerimi yüzeye çıkarır.

Ve sonunda şunu kabullenirim:

Sevda denen şey yalnızca kalpte değil,
insanın kaderinde de iz bırakıyor.

Bu dizelerde bağırış yok, küfür yok, öfkenin çıplak hâli yok;
ama içten içe yanan bir kor var.
Sızının sesi var,
gölgenin nefesi var,
ruhun derin bir iç çekişi var.

Ve ben her dizeyi tamamladığımda kendime şöyle derim:

“Ben, kelimelerimin aynasında yeniden doğuyorum.”