Doğanistan: Sevda Güncesi

Ben baktım dünyaya, ama gözlerim sana takıldı;
her ışık, her gölge, senin siluetine dönüştü.
Gözlerimle konuştum, dudaklarım suskun,
kalbim deli dolu bir nehir gibi aktı.
Her bakışta bir adını yazdım,
her sessizlikte seni düşündüm,
her nefeste adını çektim içime.

Sen bilmezsin, ama ben her an seninleydim;
her kahkaha, her hüzün benim yüreğimde yankılandı.
Kimseler görmedi, kimseler duymadı,
ama ben yaşadım, taşıdım, sustum.
Sessizce bir sevda büyüdü içimde,
görülmeden, söylenmeden, ama dimdik durdu yüreğimde.

Ben yazdım sevdamın sözünü, kimseye değil, sadece kendime…
Çünkü bu sevda görülmeden büyüyen bir ateş,
suskunluğumda gizlenen bir deniz.
Her harfi, her cümlesi içimde biriken özlemdir,
her noktasında dökülmemiş gözyaşlarımın izi vardır.

Sana söyleyemedim, belki de söylemeyeceğim;
ama kendime yazdım, kalbime kazıdım,
bir gün lazım olur diye,
görmezden gelinen benliğime hatırlatacak.
Sevdamın sözünü kendime yazdım…
Sana değil, sana ait olmayan umutlara değil,
sadece bana, bana ait kalan yanımla.

Çünkü öğrendim: sevda başkasına söylenmez bazen,
yaşanır, taşınır, kendine yazılır.
Ve işte bu yüzden her sözcük bir nefes,
her dize bir yürek atışı,
her satır bir kendine dönüş yoludur.

Gözlerim görmezsen de, kulaklarım duymazsa da,
bu sevda hep benimle…
Kimse bilmez, kimse anlamaz;
ama ben her an hissederim, her an yaşarım, her an yazarım…

Ve böylece anladım: sevdamın sözünü kendime yazmak,
yok sayılmakla eşdeğer değildir.
Bilakis, en kıymetli hatıra içimde saklı olan sevdamdır.
Ben yazdım… Sessizce, sakince, ama dimdik.

Ve biliyorum: ne fırtınalar kopsa da serbaşımda,
ne yaralar açsa da yüreğimde,
sevdamın sözü hep benimle kalacak.