Ateşi olmayan bir fırının sessizliğinde
yanmadan pişen ekmekler gibi büyüdü aşkım…
Ne duman vardı
ne kor,
yalnızca kalbime değen görünmez bir sıcaklık.

Bir sır gibi serpildi ruhuma,
bir nefes gibi dokundu tenimden içeri.
Kimseler görmedi,
kimseler duymadı;
ben sadece içimde çoğalan o mübarek sükûtu hissediyordum.

Aşk, bazen yanarak öğrenilmezmiş,
bazen yanmadan da yakarmış insanı.
Ben bunu senden öğrendim…

Gözlerin ateş değmeden yakabildikçe,
sözlerin dokunmadan iz bırakabildikçe,
ben kalbimin her atışında
ateşsiz bir yangının içinde buldum kendimi.

Sen,
suskunluğunla bile konuşan bir hikmettin.
Ben,
sessizliğini dinleyerek büyüyen bir yolcu…

Bir lokma sevda bıraktın avuçlarıma,
kokusunda hem bahar vardı
hem sonsuzluk.
Tadında hem vuslat hem sabır.
Ben o an anladım:
Aşk, bazen ekmek kadar helal,
bazen su kadar berrak,
bazen nefes kadar gizlidir.

Sensizliğin bile beni sana hazırladığı yerdi bu dünya…
Gülüşün, gönlümde açan en hakikatli çiçek;
adını söylemesem de
her heceye sığan bir sırdı.

Ve ben şimdi bilirim:
Aşk, bir isim değil…
bir hâl, bir nefes, bir imtihan,
bir ateşsiz fırında pişip
kalbe düşen kusursuz bir ekmektir.

Yediğim her lokmada seni duyarım artık
dumanı görünmeyen,
ama kalbimi ısıtan o kadim sevdayı.