Ben konuşmadıkça büyüyor içimdeki gece.
Kimse fark etmiyor ama
her sessizliğimin arkasında
çığlık gibi duran bir sen varsın.
Ben sustukça sen çoğalıyorsun,
ben konuştukça eksiliyorsun içimden.
Böyle tuhaf bir matematiğin var işte.

Yokluğunla başlayan günlerin hesabını tutmuyorum,
çünkü her sabah aynı yerden kanıyor kalbim.
Aynı düğüm, aynı nefes, aynı boşluk…
Öğrendim artık:
Bazı acılar geçmiyor,
sadece susmayı öğretiyor insana.

Ben hâlâ senin adında üşüyorum.
Sanki rüzgâr hep senin tarafında esiyor,
benim tarafım hep ayaz,
hep gece,
hep eksik.
Gidip de dönmeyenlerin bıraktığı sessizlik gibi
kocaman bir boşluk taşıyorum içimde.

Biliyor musun,
beni en çok yoran senin gidişin olmadı;
bende bıraktığın yarım hâlindi.
Ben tamamlanamadım sen gidince,
öylece kaldım işte:
bitmemiş bir hikâye,
sonu yazılmamış bir cümle,
sana yetişememiş bir nefes gibi.

Sokak lambalarının altında çok düşündüm seni,
geceyi de, beni de…
Sana dair ne varsa
hep karanlığa karıştı.
Işık hiç dokunmadı bu hikâyeye.
Belki de dokunsa,
artık tanıyamazdım seni.

Ben seni Allah’a havale edemedim,
çünkü kırgınlığım bile değerliydi içimde.
Seni öfkeyle uğurlayamadım;
çünkü öfke geçer,
ama sen bendeki yerini hiç terk etmedin.
Ben seni sessizliğime gömdüm,
daha derine,
daha sığmadığın yerlere…

Bazen bir sigara yakıyorum
sırf içimdeki karanlık biraz dağılsın diye.
Duman yükseliyor göğe,
ama içimdeki ağırlık yerinden oynamıyor.
Sanki sen,
benim göğsümde yaşayan bir siyah bulutsun;
ne yağmura dönebiliyorsun
ne de çekilip gidiyorsun.

Ben seni sevdim,
ama bunun adı hiç “mutluluk” olmadı.
Seni sevmek,
kendi içimi kanatan bir duaya dönüşmekti.
Kabulü olmayan,
sonu olmayan,
ama vazgeçmesi mümkün olmayan bir dua…

Biliyor musun,
ben seni unutmaya çalışmadım aslında.
Unutmak çok küçüktü bizim hikâyemize.
Ben seni taşıdım sadece,
yara gibi,
gölge gibi,
nefes gibi…
Sen bende kaldıkça
ben kendimden biraz daha eksildim.

Şimdi anladım:
Ben seni değil,
seni bende bırakan yarayı sevmişim meğer.
O yara olmasa,
belki ben de olmazdım bugün.
Her acı biraz daha ben yaptı beni.
Her sitem biraz daha büyüttü kalbimi.
Her kelime biraz daha kararttı gecemi.

Ve bugün,
bu satırlarda,
bir kez daha anladım:
Ben, senden kalan karanlıkla aydınlanan bir insanım.
Sen gittin,
ben kaldım…
Ama içimde hâlâ o eski ben değilim.
Yaralarımla barıştım,
suskunluğumla yaşadım,
gecemle dost oldum.

Şiirin sonunda sana değil,
kendime dönüyorum artık:

Ben varım.
Sen sadece bendeki gölgeydin.