ne sevdaymış be arkadaş
tutunduğumuz bir dal vardı vaktiyle
kırılır diye korkardık
meğer biz kırılmaya daha yatkınmışız

bir bakışına dünyalar sığardı
bir susuşunda kışlar başlardı
kalbimiz dar sokaklarda
birbirini arayan iki eski yolcu
kaderse çantasında hep
yarım kalmış hikâyeler taşırdı

ne sevdaymış be arkadaş
bir sızı var hâlâ göğsümün tam orta yerinde
geceyi üfleyip söndüremediğim
gündüze sakladığım bir yangın gibi
aşk dediğin,
bazı insanın ruhuna kazınır
silinmez, yıpranır ama asla yok olmaz

gülüşünde bahar gezerdik
şimdi her köşe başında
hatıran çıkar karşıma
anılar ağır gelir insanın omzuna
hele ki dokunamadığı bir yüz
ve unutmayan bir kalp varsa

ne sevdaymış be arkadaş
sen geçtin, izlerin kaldı
ben geçemedim, içimde kaldın
şimdi söyle
bu sevda mı büyük
yoksa bizim göğsümüze sakladığımız
o koca gölge mi?