daha dokuzumdaydım,
dünya elimde plastik bir oyuncak kadar hafif olmalıydı,
ama bana koca bir taş gibi düştü.
o gün ilk kez öldüm ben —
kimse bilmedi.
çocuk bedenimde büyüyen koca bir sessizliğe gömüldüm.

on üçümde yeniden öldüm,
hayat önümde yeni açılmış bir defterdi,
ben daha ilk kelimede yoruldum.
kalbimin ipleri gevşedi,
ruhum ayak bileğime dolanan bir gölgeye dönüştü.
kimse görmedi,
ama ben o gün yine gittim içimden.

on altımda kalbim ilk defa birine çarptı,
sevince yaşanır sanırdım,
meğer sevinç bile acıyı uyandırıyormuş.
bir gülüş gördüm,
göğsümde hem çiçek açtı hem mezar.
bir kez daha öldüm orada,
kimse bilmedi —
ölüm hep içimdeydi, dışım hep hayattı.

ve bugün, on sekizimde…
ölüm yine fısıldadı bana,
sanki eski bir dostmuş gibi,
sanki beni hep tanıyormuş gibi.
ama hayat da aynı anda dokundu omzuma:
“daha yeni başlıyoruz” dedi.
ikisi arasında kaldım,
güneşli bir pencere ile loş bir oda arasında.

itirafım bu:
ben ölümü düşündükçe yaşamı daha derinden hissediyorum.
her düşünüşümde içimde bir şey kırılıyor,
ama aynı anda bir şey tutuyor beni;
bazen bir sabah ışığı,
bazen bir nefes,
bazen sadece inadım.

ben çok kere öldüm içimde,
ama hâlâ buradayım işte.
bunun adı belki kader,
belki inat,
belki de kimsenin görmediği o minicik
“devam et” sesi.