3
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
57
Okunma
Cefadan başka nimetini görmeyen yüreğimi, gömecek yer bile bulamazken,
Reva mıydı? Diye sormaya yeltenmiyor dilim...
En kolayı sevmekti, nefret edecek kadar geliştirmedim kelimelerimi...
Lâkin bu da şımartmasın seni
BEN YOKLUĞUNDA BULDUM KENDİMİ...
Ne zaman geldiğini, ne zaman gittiğini bilmiyorum.
Varla yok arasında girdapta kalmış, ismin.
Cemalini çoktan sildi, silgim.
Kalem desen en başta yazdı beni...
Ey pürmelâl! (Derin Sessizliğim)
Duy, inanma! Korkma da
Unutuyorsun yavaş yavaş
unutuş, hüzün değil.
Kendine geliş...
Kulak ver, sesini duyacaksın sükutun...
Artık öğrendin, biliyorsun.
Yokluk kapıydı...
Sen geçmeyi göze aldın...
Ismahan Çeribaşı
5.0
100% (2)