Bu akşam hastane duvarlarına yaslandım,
Yüreğim ellerimde, titriyor…
Sevdiğim adam, Mehmet’im,
Ameliyat masasında hayatla pazarlık ediyor.

Ben burada nefes alıyorum
ama aslında her nefesimde bir eksilme var.
Senin canınla sınanmak ne demekmiş
şimdi anlıyorum:
İnsanın kendi ruhu, sevdiğinin kalp atışlarına ipotekleniyor.

Kapılar kapalı, ışıklar beyaz,
Koridorlar bomboş ama içimde bir izdiham:
Korkular çarpışıyor, dualar bağırıyor,
“Allah’ım… O’nu bana bağışla”
diyen bir ses çörekleniyor boğazıma.

Senin adın geçince zaman bile duruyor Mehmet,
Damarlarımda geçmeyen bir sızı kalıyor.
Sanki dünya ikiye ayrıldı:
Bir yanında senin yaşama tutunman,
Öbür yanında benim sana tutunuşum.

Ellerimi sıkıyorum, tırnaklarım avucuma batıyor;
anlıyorum ki sevgi bazen böyle kanatıyor insanı.
Benim canımdan can gidiyor
senin bedenin o soğuk ışıkların altında direnirken.

Ama biliyorum, sen güçlüsün sevgilim,
Yaralarını gülüşünle kapatan bir adamsın sen.
Çıkacaksın o kapıdan,
belki yorgun, belki solgun ama yaşayarak,
ve işte o an,
göğsümde kırılan umutlar yeniden filizlenecek.

Çünkü ben seni yalnızca sevmedim Mehmet,
Ben seni yüreğimin tam ortasına gömdüm.
Sen iyi ol ki ben nefes alabileyim.
Sen yaşa ki dünyam yerinde dursun.
Sen dön ki kalbim artık savaşmayı bıraksın.

Ve bil ki…
Sevdiğin insan canla savaşırken,
Sevdiği kadın da bekleyişle yanıyor burada.
Senin için,
bizim için,
bir ömür daha için…



şu sırada ameliyat masasında olan Mehmet’im için dualarınızı esirgemeyin her ettiğiniz dua canıma dokunuyor bilin