İçimde bir sabah var, hiç aydınlanmıyor,
Güneş doğuyor ama ışığı bana uğramıyor.
Sanki takvim bana küs, sanki zaman dar,
Daha yaşanmamış bir ömrün üstüne toprak yağıyor.

Adımlarım ağır, gölgem bile benden önce gidiyor,
Bir şey yapsam ne olur, yapmasam kim biliyor?
Sanki nefesim bile ödünç, kalbim yarım atıyor,
Gelecek dediğin şey kapının önünde beklemiyor.

Hayallerim masanın üstünde kurumuş bir çiçek gibi,
Elimi uzatsam da dağılacak, dokunsam incinir gibi.
Herkes koşuyor, ben yerimdeyim; dünya dönüyor,
Benim içimdeyse kış hiç hızını kesmiyor gibi.

Kendime yabancıyım, kendimde misafir,
Soru dolu gözlerim, cevapsız bir satir.
Sanki bir yerlerde adım silinmiş, varlığım yarım,
Sanki bir gün ansızın yok olup gidecek bir çizgi gibiyim.

Ama yine de içimde, en dipte bir şey kımıldıyor,
Küllerin altında unutulmuş bir kıvılcım duruyor.
Belki bugün değil, yarın değil — ama biliyorum:
Bu gölge kadar karanlık hissettiğim günler de geçiyor.