kalbim bir vakit paramparça oldu,
kimsenin bilmediği bir gecenin omzunda.
sessizliğin bile benden kaçtığı saatlerde
kendi karanlığımla hesaplaştım,
kimseye eğilmeden, kimseye yalvarmadan.

aşk dedikleri,
bazen bir hançerin gölgesi kadar soğuk
bazen de bir ateşin aniden harlaması kadar acımasız.
ben ikisine de dokundum,
ikisine de yara payı verdim.

ama kırıldığım yerden çürümek yok bana—
ben çatlaklarımı mühürleyip
onları bir daha kimsenin sökemeyeceği
demir bir gurura dönüştürdüm.
kalbim, artık eskisi gibi susmaz;
susmak değil, suskunluğu bile hükmeder artık.

bir gün biri gelirse,
sağımdaki külden solumdaki ışığı okuyabilirse
o zaman yaklaşır bana.
yaklaşamazsa?
hiçbir şey kaybetmem.
çünkü sevgi artık dilendiğim bir nimet değil;
hakkını verebilene verilecek bir emanet.

şimdi yürüdüğüm yol,
ne eski acıları taşır ne de boş umutları.
küllerim dinleniyor geride—
ben ise onlardan daha ağır, daha diri,
daha yenilmez bir ben oldum.