Aklımı kaçıran çocuğun gölgesiyim,
dudaklarımda kırık bir şarkı, içimde eski yangın.
Gecenin içine sakladım yaralarımı,
kimseler görmeden büyüttüm hepsini, tek başıma.

Küçük ellerimle tutmaya çalıştım dünyayı,
ama dünya büyük, ben hep eksik bir parça kaldım.
Her kahkaha bir ağrıymış gibi çöktü omuzlarıma,
ve ben, kaçığın biri, doğduğumdan beri kaçtım huzura.

Ruhumun haritasında izler var,
adım yok orada, yalnızca çizikler ve kayıp yollar.
Sevgi gelince titreşiyorum, sonra korkuyorum—
çünkü yaklaştıkça geçmişim hortluyor, beni tanımıyor.

Ama bil ki —
her gece bitiyor, her yara izinin ışığı var.
Kaçık dediğin çocuk bazen ayağa kalkıyor,
küçük bir umutla, alnında yeni bir çizgiyle.

Saklı acılar şarkıysa eğer, ben şarkıyı söylüyorum,
sessizliğin içinde bağırıyorum, kimseler duymasın diye.
Yine de yaşıyorum; kırık bir çiçek gibi ama direnen,
ve belki bir gün ellerim, kendi ellerimi iyileştirir