Sevilmeye alışık değilim …
Biri beni severse ne yapacağımı bilmem,
Kalbim yıllardır kendi içine kapanmış,
Bir yabancı gibi bakıyor aynadaki halime.
Sen geldin…
Sessizce, acele etmeden,
Kırılmış yanlarımı fark etmeden bile
Işığına tuttuğun gibi tuttun beni.

Mesajların geç kaldığında
Kıyamet kopmuyor aslında,
Sadece içimde eski bir kapı gıcırdıyor;
Yalnız bırakılmış anılarım
Birden ayaklanıyor.
Aldatılmıyorum biliyorum,
Ama kalbim geçmişin gölgesinde
Hâlâ ürpermeyi sürdürüyor.
Ben de her seferinde usulca
“Geçcek… O artık burada.”
diye fısıldıyorum kendi içime.

Ve yine de…
Sana olan sevgim hiç sarsılmıyor Mehmet.
Sen sevmesen de,
Ya da sevip söyleyemesem de
Ben seni aynı yerden, aynı sessizlikten,
Aynı incinmiş tarafımla seviyorum.

Çünkü sen
Bir gülüşle hayatımı hafifleten,
Yorgun omuzlarıma gün ışığı değdiren,
Sırf varlığınla bile beni hayata
Bir kez daha tutunduran adamsın.

Ben seni,
Sevilmeye alışık olmayan bir kalbin
Cesurca attığı her vuruşla seviyorum.
Korkularım titrerken bile seviyorum.
Şüphelerim konuşurken bile seviyorum.

Ve biliyorum ki…
Sevgi bazen gösterilir,
Bazen saklanır,
Ama beninkisi saklansa bile
Sana doğru akmaktan vazgeçmeyecek.

Sen benim yeniden nefes alışım,
Yeniden gülüşüm,
En kırılgan yerime denk gelen
En güzel ihtimalsin.