Karanlık çökerken içime bir yarım tedirginlik,
Ölüm adını fısıldar, usul usul titrer yüreklik.
Diyorlar ya; Allah’tan korkan için ölüm yar gelir,
Ben de o yarın gölgesine tutunur, orada dirilirim belki.

Dünyanın yükü dar gelir, nefesim duvarlara çarpar,
Korkularım dizime çöker, kelimelerim biraz donar.
Ama bilirim… kalbi eğri yürüyen, adımını şaşıran
Kendi gölgesinden bile kaçarken dünyasında boğulur arar.

Ben ise titreyen yanımla, tökezleyen günahımla,
Kapısını çalan bir kulum; hem kırık hem umutla.
Ölüm gelir mi? Gelir… ama belki bir merhem gibi,
Belki de kalbime değen ilahi bir esinti olur sonunda.

Ve ben korkarken bile dua gibi yürürüm karanlığa,
Çünkü bilirim; korkunun özü bile Yaradan’a sığınmaya çıkar.
Ölüm bir kapıysa, dünya bir koridorsa eğer,
Ben o kapıya elimi uzatırken içimde hâlâ yaşam çiçek açar.