Karanlık çökünce ürperir içimde bir çocuk,
Sanki yarım bıraktığım her nefes gelip omzuma dokunur.
Dünya dönüyor ya hâlâ… ben durunca ne olur,
Geride kalan hatıralar mı avaz avaz bağırır,
Yoksa günahlarım mı sessizce dizilir kapımın önüne?

Ölmekten korkum yok belki,
Ama eksik kalan sarılmalarım var…
Bir daha “özür dilerim” diyememek var,
Bir daha gülüşüne yetişememek var.

İçimde bir yer,
Gece yarısı titreyen bir mum gibi sönmekten korkuyor.
Bir yerim de diyor ki:
“Ne kadar karanlık olursa olsun,
Allah’ın merhameti bazen sabaha daha yakın.”

Ve ben ikisinin arasında sıkışmış bir nefesim:
Yaşamak istiyorum,
Tamamlanmak istiyorum,
Geride arkama korku değil, ışık bırakmak istiyorum.

Sen de biliyorsun ,
Korku bizden bir parça;
Ama umut da öyle.
Ve biz o ikisinin arasında
Hayata dimdik tutunan bir çizgiyiz.