Yedi kat göğün doruğu değil, senin kalbindi tahtım,
O büyük yangına koşmak, aşkla yazılmış alın yazım.
Beni yakan o alev, neşe değil, vuslatın harıydı,
Daralan zaman değil, sensiz geçen her anın yarısıydı.
Kaderime kazınmış bu bitmez, tükenmez döngü,
Çünkü sensiz her başlangıç, sensiz her hayat bir sürgü.

Kanatlarımda artık ne gökyüzü, ne de eski sır,
Sadece yorgun bir vedanın külleri kalır.
Her seferinde aynı göğün altında kül oluş,
Tekrar dirilmek için kalbimin sana meyyâl oluş.
Yine de her düşüşümde seni gördüm dipsiz kuyuda,
Yeniden yanmak demek, kavuşmak demek, bu hayatımda.
Eski bedenimden sıyrılırken bile seni aradım,
Her damla gözyaşında senin adını sıraladım.

Sönmüş bir yıldızın yalnızlığı sarmışken beni,
Biliyorum ki her kül tanesi bekler bir nefesi.
Gözlerimi kapattım ki, son suretim sen ol,
Yeniden açtığımda, toprağım, göğüm, yeni kâinatım ol.
Yokluğun ortasında bir an durdum, ürperdim,
Sensiz geçen o anlar, yok oluşa bir yemin.
Küllerim rüzgârda savrulurken dahi bilirim ki,
Yönüm sendin, varış noktam,
o sonsuz liman.

Lakin, o küllerden doğan her kıvılcım yine sen oluyor,
Bana hayatı üfleyen
o ilk öpücüğün esen yeli.
Gözlerimde göğün değil, senin sonsuzluk sevdan,
Çünkü ruhum, o en zor anda bile, sana eşti.
Her doğuşum bir sözdür sana, bir yemindi,
Bu ebedi kavuşma, yeniden başlama telaşı.
ANKA’yım ben, çünkü her seferinde sana dönüşüm var benim,
Ve aşk, benim tek ve ebedi yangınım, tek sebebim.

Beşinci mevsimin sessizliği çökerken üzerime,
O büyük yangından kalma bir acı izimdir benim.
Fısıltım kesilir, dilim susar, lakin ruhum konuşur,
Çünkü yokluk, senin adını anmakla var olur.
Unutulmuş bir şarkının son notası gibi hüzünlü,
Bu dünya yalan olsa da, kalbimdeki sevda süzülür.

O dipteki karanlıkta, küller soğurken sessizce,
Bir damla ışık aradım, o da senin gözlerinde gizliydi.
Her tanesi geçmişin acısını taşıyan o küller,
Şimdi kanatlarımdaki yeni hayatın müjdecisidir.
Yeni bir tüy dokunur, göğü delercesine bir hızla,
Bu yükseliş, sana olan ebedi borcumun kıymetiyle.

Ne cennetin ne de yerin ölçüsü yeter bize,
Biz, zamanı ikiye bölen, mekanı titretenleriz.
O "sürgü" denen zincir, senin adınla koptu,
Çünkü kavuşmak, en eski kanundan bile üstündü.
Her devir, her çağ değişse de, yeminimiz aynı kalır,
Aşkın haritasında silinmez tek yol sensin, biliriz.

Geriye dönüp baktığımda, her alevde seni buldum,
Adımın anlamı, özümün tek tarifi sensin.
Yedi kat gök bile, senin yansıman olur kalbimde,
Çünkü bu varoluşun tek gayesi, tek daveti sensin.
Tekrar, tekrar ve tekrar, binlerce kez yansam da,
Son durağım, ilk durağım, her seferinde sana çıkış.
Tek sebebim yek lisanım yine sen oluyor..

Cemre Yaman