Mor Bir Fiil

Bir yıldızın intiharıydı sarsılan ışık.
Kırbaçlanmış bir anıyla eski iklimin nesi varsa
küle çalmıştı gözlerimde.
Alışkanlıklarımın betonunda kalan
tek parmak iziydim sanki.
Saat beş civarı,
bir gülüşün geometriği kaldı içimde.
O açıyı büktüm demir tadında bir sessizlikle.

Sonra kendimden taşındım.
Yere düşen bir civanın ağırlığıyla,
dağıldı günler kurumuş otların üzerine.
Veda bile edemedim bir yerlerden.
Kapı zilleri, kırıktı kalbimde çünkü.
Dikişleri atmış o mağrur gökyüzünü
sırtıma geçirip dans ettim sokaklarda.
Müziği çalınmış bir valsdi bu.
Döndükçe döküldü ceplerimden o eski ismin harfleri.

Soğuktu demirin anısı.
Elim, camdan bir çığlığa dokunuyordu.
Bütün sıfatlarımdan vazgeçtim o an.
Şehir, iki boyutlu bir kâğıt gibi yırtıldı köşesinden.

Ben, o dönemeçte anlamını kaybedip
mor bir fiil gibi devrildim.
Şimdi ne bir hikâyem var anlatılacak
ne de sığınacak bir noktalama işaretim.
Sadece, cümlenin sonuna konmamış
o serseri noktayım.

Gökçe KIZILDEMİR
29.11.2025 / 17:22