Yalnızlığın Katlanmış Hali

Bir yalnızlık,
saçlarımı okşuyor bu gece.
Omuzlarıma alıp
bir odada ağlıyorum onunla.
Sustuğum yerlerde
çiçekler açmıyor ruhum.
Ağzımda birikmiş kelimeler,
sırasını bekliyor hiç doğmayacak sabaha.
Bir posta kutusunun içinden
çıkıyor kalbim.
Rüzgar, sesimi taşıyor bir zarfta.

Ay, penceremden içeri düşüyor.
Duvarlarda bir gölgeyi çoğaltıyor.
Gecenin saçlarını tarıyorum.
Zaman, bir makas gibi
kesiyor göz kapaklarımı.
Kapının arkasına
asıyorum ütüsüz hatıralarımı.
Bir çay bardağımdaki
unutulmuş soğukluk gibi duruyorum.

Halının püskülündeki
anılarla oyalıyorum kendimi.
Kime ait olduğunu
bilmeyen bir not gibi,
adımı da bilmek istemiyorum bu gece.
Kimse aramıyor beni.
Ben bile.
Telefon defterinin üzerindeki
adımı karalıyorum.
Ve giydiğim hiçbir şey de
olmuyor bu gece üzerime.
Yanlış dikilmiş bedende,
bir kumaş bebek gibi dağılıyorum.

İçimi, kapanmayan fermuar taşıyor.
Ağzı açık kalan valizlerde,
bir yolcuyum kendimde.
Biletim yırtılmış,
gideceğim yer iptal edilmiş sanki.
Etiketim soyulmuş tenimden.
Bedenim, iadesi geçmiş
bir pakete dönüşüyor.
Yalnızlığıma sarılıyorum
dolabın iç rafında.
Kendimi,
adresi silinmiş bir mektup gibi
katlayıp rafa kaldırıyorum.

21.06.2025 / 22.05
Gökçe KIZILDEMİR