11
Yorum
35
Beğeni
5,0
Puan
193
Okunma
Ne dersin…
İnsan bazen kendiyle konuşur,
Ve o konuşma, görünmeyen bir kapıya çıkar.
Bir fısıltı olur, bir sezgi,
Sonra iç âlemde bir yıldız yanar.
Belki de yol,
İnsanın kendi sesinde saklı bir ilahi titreyişle başlar.
Dün gece,
İçimdeki gölgeye değil,
Ruhumun en eski hâline baktım.
Zaman durdu.
Sözler sustu.
Hakikat konuştu.
Ben sadece sordum:
“Söylesene…”
“Beni bana getiren hangi nefessin?”
Derinden bir cevap geldi,
Yüzyıllardır bekleyen bir sırrın sabrıyla:
“Duy içini…”
“İnsan, kendinden kaçtıkça kendine yaklaşır.”
Bir esinti geçti kalbimden,
Hem yara taşıyordu, hem şifa.
Yürüdüm…
Her adım, görünmeyen bir merdiven.
Her nefes, içimde yasaklanmış bir ışığı aralıyor gibiydi.
Bir ses daha dokundu kalbime:
“Sez artık…”
“Görmeden göreceğin yere geldin.”
Ve o an…
Ne gök gürledi, ne yıldız indi.
Ama içimde bir âlem açıldı.
Anladım ki ben,
Benden uzaklaştıkça O’na varmışım.
Ötekileştikçe arınmış,
Susdukça duyulmuşum.
Ne dersin…
İnsanın en büyük buluşu,
Kendi ruhundaki sesi sonunda tanımasıdır.
Bugün o sesi duydum.
Bir kapı açıldı içimde…
Kapının ardında ben yoktum.
O vardı.
5.0
100% (20)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz