Hayat hiçbir zaman sonsuza akmaz,
Bir fısıltı gibi başlar, sonra yavaşça susar.
Ruh ayrılır bedenden, esen bir rüzgâr olur,
Zamanın sildiği satırlarda yalnız gölgeler kalır.

Sararmış bir defter açılır geçmişten,
Her yaprağında yarım kalmış bir nefes titrer.
Sonsuz değildir insan; ama iz bırakır
Bir çocuğun unutulmuş çizgisindeki titrek eller gibi.

Sayfalar doludur aslında, yazılacak çok söz varken,
Kalem birden susar, kader mürekkebi çeker elinden.
Bir şiir gibi yarım kalır ömür,
Bitmeyen bir sızı olur gecelerin içinde.

Karanlık bir gökyüzü çöker usulca,
Yıldızlar görünür… sonra birden kayar.
Sanki bir ömürdür o kayan ışık,
Bir anda parlar, bir anda soluk bir hatıra olur.

Ruh bedeni terk ederken sessizce,
Geriye sadece izlerin teni kalır.
Düşen bir yaprak gibi hafif,
Ama insanın içini delen ağır bir yalnızlık bırakır.

Belki uzun bir hikâye yarım bırakılmıştır,
Son satırı yazmaya ömrü yetmeyen bir şair gibi.
Söylenmemiş nice söz vardır dudaklarda,
Ama bir daha uyanmayacak bir sesin ardında kalır hepsi.

Bitmesi gereken onca satır varken,
Ömür birden bükülür, kalem kırılır.
Yarım kalmış bir gün gibi donar zaman,
Ve insan baktıkça kendi gölgesini tanıyamaz olur.

Rüzgâr geçer, her şeyi alır götürür,
Ne varsa gönülde, ne varsa elde…
Ama bir defter kalır her insanın ardında;
Yarım kalan satırlarıyla bile, dokunan bir kader gibi…

@NURAL BEKTAŞLI