Sana dair ne varsa
Avuçlarımın arasından döküldü bir bir.
Soğuk, yüreğimin iç kapısına kadar sokuldu,
O kapı ki, bir zamanlar senin ismini ezberlerdi
Şimdi rüzgârın yönüne küsmüş bir harabedir.

Ne bir tebessüm tutuyor beni,
Ne güneşin en körpesine sığınıyorum artık.
Sözlerin…
Ah o sözlerin!
İlkbaharları benden çalıp,
Kışın bütün karanlığını
Göğsümün ortasına zincirledi.
Takvim bile anlamsız,
Zamanı ölçmekten vazgeçtim gidişinin sesini duyalı beri.

Her gece çökerken üzerime,
Kaç sabahın omzuna başımı yasladım bilmem.
Gündüzü geceye, geceyi bir yokuşuna çevirdim hasretinin.
Direndim mi?
Belki…
Ama içimdeki orduların çoğu
Senin yokluğun karşısında silahlarını yere bıraktı.

Bir komutan edasıyla duruyorum şimdi,
Kırılmış ama hâlâ ayakta,
Hâlâ savaşmayı bilen bir yürekle.
Zafer sandığım her ihtimal
Adını taşıyan bir yenilgiye dönüşüyor sonunda.
Sen hedefimde değilsin artık,
Senin yokluğunun bıraktığı karanlık var.

Soruyorlar sonra;
"Özlemedin mi hiç?" diye.
Ne diyeyim?
Özlemin öyle ağır ki,
Dilim "hayır" derken
Yüreğim devriliyor boşlukların üstüne.
Bir bomba gibi düşüyor olmayışın içime,
Daha nefesimi toparlayamadan
Kör bir sızı saplanıyor kaburgama:
"Özlemediysen neden bu haldesin?"

Cevap yok.
Yutkunmak bir idam sehpası gibi
Boynuma dolanıyor o an.
Sustum mu?
Sustum.
Çünkü konuşmak seni daha çok çağırıyor.
Kendime bir çıkış yolu aradım
Ve o yolun adı;
Seni unutma çabamdan ibaretti.

Bilirim…
Bir daha aynı kelimeleri paylaşamayacağız.
Bir bakış bile fazlalık artık kaderin defterinde.
İçimde ne kadar sakladığım cümle varsa
Dudaklarımda patlıyor,
Külleri yüzüme doğru savrulurken
Senin ismini taşıyan acı
Kaburgalarımdan içeri geri dönüyor.

Ve yine bilirim;
Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Senden kalan boşluk
Yeni bir hayatın başlangıcı değil,
Bitmemiş bir savaşın mecburi devamıdır.

Söz mü istiyorsun?
Al sana söz:
Bir daha dönüp bakmayacağım
Ama içimde bıraktığın gece
Daimi bir karakol gibi bekleyecek beni.
Ve ben, senin o eski "iyi geceler"lerinden
Uzun bir sessizliğe sesleneceğim:

"Acıyla kal" değil artık,
Ben senden kalan acıyla yaşamayı öğrendim.
Sen, bensizliğinle kal.


Kadir TURGUT