Sen’den sonra çok incittiler beni.
Ben o günden sonra hiçbir parkta salıncak sırası beklemedim.
Topum yok diye ağlamadım.
En çok seninle severdim koşturmayı,
Düşüp kalkmayı,
Ağlayıp ağlayıp susmayı.

Kalbim kaç kez kırıldı bilmiyorum.
Kaç kez olmayışını tütsüledim.
Toprağına kaç kez yalvardım dirilmen için bilmiyorum.

Terk ettim…
Sokaklarını bilmediğim, caddelerine alışık olmadığım bir şehre göç ettim sen’den sonra.
O hep gülüşümü okşadığın saf sevgini aradım buralarda… Yoktu.
Belki de artık sana benzeyen tüm sevgiler tükenmişti.

Senden sonra kimse avuçlarına doldurmadı yanaklarımı,
Parmaklarıyla silmedi dökülen gözyaşlarımı.
Kırılmaya alıştı gönlüm,
O yüzünden hep korktum yüzüme gülenlerden.

Sevgi senin sessizliğindeydi abim.
Sevgi senin anneliği sırtlanışındaydı,
Babalığı aratmayışındaydı.
Abim camın… Çok yoruldu kardeşin.

Artık topum da olsun istemiyorum.
Gelsen olmaz mı…
Söz veriyorum kalın giyineceğim,
Söz veriyorum terleyip su içmeyeceğim.
Gelsen olmaz mı?
Bir kez sarılsan…
Diner belki yüreğimin yağmurları.

O sessiz duruşunu çıkaramıyorum aklımdan.
O kuytularda ağlayışını hazmedemiyorum,
En çok çaresizliğinin yarasını saramıyorum.
Gelsen olmaz mı abim?

Koğuşların soğuk duvarları gibi rastladığım insanlar oldu.
Bir pencere kenarı gibi hissettim bazı gönülleri,
Onlar da beni hezeyana boğdu.

Sen’den sonra çok güneş doğdu abim,
Ben hiç ısınmadım.
Hiç iliklerime işlemedi gün ışığı.
Hep üşüdüm, hep dondu parmak uçlarım.
Kimse avuçlarına doldurmadı ellerimi,
Ovalamadı.
İçmedim artık hastayken ilaçlarımı.

Sen’den sonra sana gelmek için uyudum her gece.
Kapkara gündüzler yaşadım çoğu zaman.
Simsiyah geçirdim bir ömrü,
Ama yine de sana gelemedim.

Abim, gelsen olmaz mı?
Hiç bu kadar şahit olmadığım karanlıklar yaşıyorum.
Yetimhanenin siyahını arıyorum.

Gelsen olmaz mı abim, ben karanlıkta uyuyamıyorum.
Gelsen olmaz mı abim, artık ışığım olsan…
Uyansan olmaz mı abim?