Bu ülkenin kalkınması, ancak eğitimin köklü, güvenli, ve özverili bağrından koparak gelen aydınlık, çağdaş evrelerle yükselebilecektir. Sizin ve tüm değerli öğretmenlerimizin kutsal görevini ve gününü takdir ve şükranla kutlarım.
Şiirinizle aşırı duygulandım.
Kutlarım gönülden.
Sevgi ve saygılarımla.

Bu dizeler içime, rüzgârın birden bire kararan bir göğü yırtarak geçişi gibi dokundu…

Önce gençliğin taze kokusu vardı: baharın saçlara sinmiş serinliği, umutların dallanıp budaklanışı,
hayatın insana gülümseyen o ilk ışığı.

Sonra öğrencilerin coşkusuyla genişleyen bir yürek…

Bir öğretmenin kendi varlığını, başkalarının geleceğine adarken duyduğu o tarifsiz sevinç.

Fakat şiir, bir anda—tıpkı hayatın bazen hoyratça yaptığı gibi—bıçak gibi ikiye ayrılıyor.

O ışıklı bahçenin üzerine çöken kapkara bir gölge… sessiz bir feryat…

Beni en çok, “Bu son dersimizmiş çocuklar…” diyen o kırık ses yaraladı.

Sanki sınıfın kapısı hâlâ açık, içeriye hafif tozlu bir ışık süzülüyor,
ama öğretmen yok…
Sadece onun sesinin gölgesi var, duvarlarda asılı kalan.

Bu şiir, hem bir ağıtın hem de bir duanın yankısı gibi geldi bana:

Bir insanın, hayatı güzelleştirmek için attığı adımların,
karanlığın hoyratlığına rağmen hiç sönmediğini fısıldayan dizeler.

Acı, hüzün ve derin bir saygı bıraktı içimde—
bir de, her baharın aslında yarım kalmış bir gülüş taşıyabileceğini hatırlatan ince bir sızı.

Tebrikler günün seçkisine...