Dizilirdi sıra sıra,
Gül dalına kelebekler.
Evcilik oynardık bir ağacın altında.
Ellerimizde naylon bebekler...
Kimimiz anne olurduk,
Kimimiz baba.
Görürdü işimizi,
Bir tencere, bir tava.
Çerden çöpten yapardık aşımızı.

Misafir olurduk birbirimize.
Buğusu üstünde çorbamıza,
Banar banar yerdik ekmeğimizi.
Dans ederdi dört bir yanımızda,
Bütün renkler.
Geçerdi çocuk yüreğimizden,
Oyuncak taşıyan gemiler.

Çocuktuk;
Hayatın en güzel yanıydık...
Hayatın en saf hali…
Çocuktuk;
Sevgilerle doluyduk.
Çocuktuk;
Nerde olursak olalım,
Yaşardık art niyetsiz.

Büyüdük,
İyiyi- kötüyü öğrendik.
Güzeli-çirkini gördük.
Kim haklı, kim haksız bildik.
Kırıldı kelebek kanatlarımız,
Kahır taşıyan gemilere bindik.
Yitirdik çocuk masumluğumuzu.

Bilemedik ,
Bir kelebek kanadında konmayı,
Gül dallarına.
Beceremedik,
Yedi renk olmayı,
Gökkuşağında.
Bir uçurtmanın kuyruğunda,
Çocukluğumuzu yele verdik.

Ülkü Duysak