“Ben onu çok sevdim.
Göz bebekleri ışıl ışıldı;
yeşilinden kaçırırdım gözlerimi.
Biraz kırılgan, biraz da öfkeliydi
ama yine de çok sevdim onu.

Onu seyretmek öyle güzeldi
Manzaraların en güzeliydi.
Kavgalar da hep galip gelirdi;
savunmazdım kendimi.
Dedim ya, çok sevdim onu.

Nerede boynu bükük bir çiçek görsem
göğsünün yarası aklıma gelirdi.
Kıyamazdım, sular geçerdim.
Onunla olmaktı yaşamak
içimde hiç kimse onun gibi yaşanılmayacak,
çünkü çok sevdim onu.

Gönlüm onun adıyla sevmeyle tanıştı.
Bilmezdim ben bir kalbi taşımasını,
bir bebek gibi okşamasını.
Onun için çok sevdim onu.

Aslında hiç anlaşamazdık;
ansızın yakardı gemileri.
Köşe bucak kaçar, kapıları kilitlerdi;
ama kıyamaz, doğduğu gönle geri dönerdi.
Onun için çok sevdim onu.

Şimdi birbirimizi bulamayacağımız kadar uzağız.
Sokaklar sessiz, içim yaralı bir kuş gibi çaresiz.
Onsuzluk doğdu simsiyah bir güneş gibi
yüreğim evladını kaybetmiş bir annenin yüreği gibi
Dedim ya, çok sevdim onu