"Güzel olan her şey çok uzakta,
yaşadığım yer sessizliğin hüküm sürdüğü bir çatı katı,
darmadağın odalar eşyalar,
sulanmayı unutulmuş çiçekler,
yanağımda önceki akşamdan kurumuş birkaç damla gözyaşı,
yazmaktan kireç tutmuş boynum ve ellerim,
göğsümde tir tir titreyen bir çocuk,
ne yapsam nafile artık,
ne yapsam beyhude bir sirkeleniş,
olmaktan korktuğum bir insana dönüşüyorum,
geceler ahkâmsar geçiyor,
gündüzleri yolu seyrediyorum,
insanları uğurladım şehrimden,
insanlar düşmüştü zaten göz bebeklerimden, bir dinleyenim olmalıydı belki de,
duvara asılı arkası dönük bir fotoğrafla idare ediyorum,
sessizliğin en güzel yanı da bu ya,
belki de tek güzel yanı bu.
Zaman endişelendiriyor beni,
çünkü bazen korkarak uyanıyorum,
karanlık fısıldıyor zannediyorum,
yastığın uçlarını sıkarak
daldığım uykularım oluyor,
yalnızlık çaresi olmasını istemediğim bir hastalığa dönüştü,
bu çatı katı korkunç bir yer,
bazen kendimi yüreğimin terasından atasım geliyor,
çünkü her gün aynı günü tekrarlıyorum..."