Funda demek derken dillim dolandırdı.
Kaç bin sözcük bir araya getirsem arkası kesilmezdi.
Her yeni sözcük bir pazılın parçası gibiydi.
funda ,öyle bir kalbin taşıyabileceği birşey değildi.
Kaç kalp bir araya gelse, aşkı yine de taşardı .
Yollara, yıllara ne hatıralara ne bilmem kaç bin hayatlara sığmazdı.
funda derdim dilim dolanır, ellerim titrer, kalbim sızlardı.
Anlatamazdım .
Aklım başımdan gider , öyle lal olur taş keserdim.
Funda derdim göğe bakıp avazın çıktığı kadar ,
Kuşlar kanat çırpmaz , yağmur yağmaz güneş açmaz olurdu ,
Funda derken arş-ı alâ titrerdi.
Güller hırsından açmaz, yaseminler kokmaz , nehirler akmaz olurdu.
Funda derken evren kendinden geçerdi .
Sabahlar olmaz, geceye ay doğmaz , şair şiir yazmaz olurdu.
Kısacası Funda derken kalp kalpten utanır,
aşk sevmekten utanır, yol bitmekten ,yıl geçmekten
Funda derken denizler maviliğinden , okyanuslar derinliğinden, seller heybetinden utandırdı.
Funda derken yaprak düşmez, toprak kokmaz olurdu.
Funda dedim aşk oldu , ömrü ömrüme can oldu
Funda derken yarınlarım yarınlara aşık oldu.