Mevsimler geçiyor, zaman ne de hızlı tükeniyor
O sessiz ettiğin veda hâlâ masanın üzerinde
Daha az uyuyorum sayende
Gittikçe ağırlaşıyor boşluğun
Bunu sen bilmesen de

Dalıp gittiğim kısacık kestirme uykulardan sıçratıyorsun beni
Aval aval oluyor gözlerim
Ya bir sarhoş ya da bir aptal gibi
Sensizlik bu aralar yüreğimi deler gibi

Ağlamıyorum eskisi kadar
Hoş, zaten ağlayamıyorum eskisi kadar
Yüzümde kuru bir soğuk
İçimde ıssız bir sessizlik
Alaca karanlık çökmüş gündüzlere
Sen bunu bilmesen de

Hangi sokağa girsem sen varsın
Korkuyorum artık sana rastlamaktan
Gittiğin gibi kalmasın
Çünkü ben büyüttüm sensizliği bir çocuk gibi
Bir çiçek gibi
Kalmalısın

Araf denilen simsiyah bir evrende yaşıyorum
Burda sen yoksun, ben yokum, biz yokuz

Burada karanlığın kırk türlü hâli var
Burda çerçevesi kırık fotoğraflar
Zamanında verilmeyen kararlar
Çocukluğumdan kalma yankılar var

Burda sen yoksun, ben yokum, biz yokuz
Burda bir ben varım bir de suskunluğum