1
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
118
Okunma
Yine seni yazıyorum boş sayfalara,
adıma sığmayan bir özlemle.
Her cümle, senden kalan bir iz gibi
parmaklarımın ucunda çoğalıyor.
Unutmak istedikçe
bir harf daha düşüyor içimden,
sanki kalbim seninle yazılmış
yarım bir hikâyeyi tamamlamaya çalışıyor.
Gölgen bile yetiyor bazen,
bir an’a dokunan ince bir rüzgâr gibi.
Sesin yok, yüzün yok,
ama yokluğun bile bir şiir taşıyor kendinde.
Ve ben,
seni yazdıkça eksilmiyorum artık;
aksine her kelimede biraz daha
kendi gerçeğime yaklaşıyorum.
Çünkü biliyorum
bazı insanlar gitse bile
insanın içinden asla uzaklaşmıyor;
sen de benim içimde
yazıldıkça çoğalan o sessiz yerdesin hâlâ.
5.0
100% (3)
