Senin için yasak dediler, bir fısıltı değil,
Sanki çağlardan kalma, kadim bir hüküm.
Her adın geçtiğinde titredi şehrin dili,
Bize biçilen tek elbise: Soğuk bir sükût.
Oysa sen, kalbimin en derinindeki sarnıç,
Çölün ortasında filizlenen tek can suyusun.

Ruhumun asırlık zincirini kıran o tek kıvılcım,
Yüzümde açan ilk ve son, sonsuz huzursun.
Bırak, örsünler duvarlarını, Satsınlar korkuyu,
Biz yasak olan her ne varsa, onu yaşadık.
Mühürlenmiş dudaklarımızda yanan tutkuyu,
Bir gizli buluşmada, sıcak bir öpüşle yaktık.
O an, bütün fermanlar buzdan bir çığ gibi eridi,
Aramızdaki her kural, bir cam kırığı misali dağıldı.

Elim eline değdiği an, yasak tarihin dibine gömüldü,
Çünkü bizim aşkımız,
Tanrı’nın bile izin verdiğiydi.
Geceler şahidimiz oldu, yıldızlar tek yasağımız,
Bizim sığınağımız, dünyanın unuttuğu her köşe.
Her dokunuş bir isyan, her bakış yeni bir yasa koydu,
Zamanı durdurduk, onlara ait olmayan bir gizli mecrada.
Varsın adımız mühürlensin, her defterden silinsinler diye çabalasınlar,
Bu ateşte yanmak bile, soğuk yasanızdan daha güzel.
Çünkü biz, yok sayılan bir destanın tek kahramanıyız,

Yasak topraklarda açan, kök salan en büyük sırıyız.
Şimdi söyle onlara, kalbi taş olan yargıçlara:
Yasaklarınız küle döndü, külünüz bile seninle.
Benim varlığım, sizin kurallarınıza karşı bir sancak,
Senin için yasak dedilerse eğer,
Biz, o yasağın yıkılmaz zaferiyiz!

Şiir Cemre Yaman