Göklerin kuşu olan aşk,
Topraktan yapılmış sol kafesinde
Hapsolduğu günden beri
Vatanım soğuk bir ayaz geçiriyor,
Vatanım sensin, Züleyhâ.

Vatanım bir kan ve beden parçası tek değil ki,
Aşk ile yıkanmış, gözyaşıyla beslenmiş
Bir cennet sol yanımdaki nefesin
Kalbim senin hatıranla ısınıyor.

Kalbimin yarasına,
Allah’ın nurundan yaratılan sen,
İlk defa bir kasım ayında dokundun
Yüreğinden sökülen hayat ipliğiyle,
Beni yeniden ördün varlığının ateşinde.

Eğer aşk bir bedende var olmaksa,
Bil ki o beden,
Susuzlukla sen var olduğun müddetçe savaşır.
Çünkü aşk, varlıkla yokluk arasındaki
Son nefesin adıdır, Züleyhâ.

Susuzluk seni kalbe çağırıyor aşkın diliyle,
Daha kaç dem geçmeli,
Daha kaç bahar kışa dönmeli
Yoksa gözlerin kör mü oldu aşka, Züleyhâ?

Ben seni görmedim gözle,
Gözümün gördüğü perdeydi ancak
Seni kalbimin kıblesinde buldum,
Orada secdeye durdu ruhum
Adını andıkça ağlayan gökler gibi.

Beden topraktan
Ama sesim gökten geliyor şimdi.
Ruhumun en kuytusunda
Bir tespih tanesi gibi dönüyor zaman,
Her zikrimde senin yankın var.

Ne gam ki ayrılık geceleri uzun,
Senin adınla uzuyor zaten ömrüm.
Yıldızlar bile kıskanıyor sessizliğimizi
Çünkü her yıldız bir damla gözyaşım,
Her gözyaşım sana okunan bir dua.

Züleyhâ, ben Yusuf değilim
Ama kuyunun karanlığını bilirim.
Senin ışığın olmasa
Bir daha sabahı bulamazdım;
Gözlerimde değil, yüreğimde doğuyorsun.

Aşkınla yanmak istedim,
Yandıkça soğuyan bu dünyada
Her külümden yeniden doğarken
Seni çağırdı ismim,
Bir “Hû” gibi, bir “Sen” gibi
Bir Elif’in kalbi olan "Vâv" gibi...

Ey göklere ait nefes,
Beni yerin bağlarından azat et,
Kanatlarım kırılsa da uçmak isterim
Çünkü biliyorum,
Sen varsın diye varım.

Göklerin kuşu hâlâ bekliyor seni,
Sol kafes hâlâ dua ediyor.
Vatanımın ayazı diner mi bilmem
Ama aşkın sıcaklığında
Her kış, bir bahara döner Züleyhâ.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLΠ
(12 Kasım 2025)