İnsan çoğu zaman hatırlamaz o günü,
Hangi mevsimdi, hangi sokak sessizdi…
Ama hatırlar;
Bir yüzün aniden soğuduğu anı,
Bir bakışın içindeki yabancılığı,
Kalbinde yankılanan o sessiz vedayı…

Bazen bir cümle silinir gider akıldan,
Sözcükler kaybolur, tınısı unutulur…
Ama o cümlenin göğsünde bıraktığı çukur,
Hâlâ aynı yerde yanar,
Sanki dün söylenmiş gibi,
Sanki kalbin hâlâ orada duruyormuş gibi…

Zaman çok şey alır insandan,
Tarihler unutulur, mevsimler sarı,Kırmızı, mavi, griye karışır…
Bir kalabalığın içinde yalnız kalırsın,
Kendi sesin bile sanki senden uzaklaşır…
Ama o kırılış,
İlk acıdığı yerde hep kanar durur içerden sessizce…

Unutursun kimi sevdiğini bile bazen,
Ama onun gidişinin bıraktığı boşluk,
Hâlâ oturur kalbinin tam ortasına…
Bir sarılışın sıcaklığını değil,
Sarılmadığı gecelerin soğukluğunu hatırlarsın daha çok,
Titreyen yalnızlık gibi üşütür seni yıllar sonra bile…

Hafıza siliyor sanır insan,
"Geçti" dersin, "bitti" dersin…
Ama kalp acele etmez,
Kalp bekler,
İyileşmeyen yerinin üzerine her gece aynı ağrıyı koyar,
Ta ki dayanmayı öğrenene kadar…

Kimi anı, avuçlarında buz gibi durur,
Dokundukça keser,
Konuşmadıkça çoğalır içerde…
Sessizliğin bile yük olur bazen,
Sanki nefes aldıkça acı solursun,
Ve zaman, unutturmaz; sadece susturur…

Birinin seni nasıl güldürdüğünü değil,
Son kez nasıl kırdığını hatırlarsın çoğu zaman,
Çünkü gülüş uçar gider,
Ama kırılmanın izi,
Bir gölge gibi yürür yanında,
Adımlarına sessizce zincir olur…

Çünkü insan, hatıraları değil,
Kalbine çivilenen duyguları taşır ömrü boyunca…
Söz biter, yüz silinir, ses kaybolur…
Ama bir acı kalır, bir eksik kalır, bir sessizlik büyür içerde…
Ve bilirsin:
En çok, unutamadıkların değil,
Kalbinde gömmek zorunda kaldıkların yorar insanı…

@NURAL BEKTAŞLI