Dost vurmuş, yar sevmemiş…
Önemli değil artık.
Ben kendimle boğuşan bir yüreğin
İç çekişlerini susturmayı öğreniyorum.

Kader, bana çocukken bir öğüt fısıldadı:
"Evlat, insanın kalbini en çok kendi eli yaralar."
O günden beri kendi gölgeme bile temkinliyim.
Her adımımda bir hüzün düşer önüme,
Her nefesimde bir sızı büyür içimde.

Sevdiğim insanlar vardı vaktiyle,
Dizlerimin bağını çözen bir gülüş,
Sıcacık bir dost omzu…
Ama anladım ki;
İnsan, kendinden emin olmayanın umuduna yaslanmamalı.
Çünkü umut, yanlış elde
Gecenin soğuğundan daha keskin bir bıçak olur.

Ben ki kalbi yorgun bir yolcuyum,
Çantasına yılların küfünü doldurmuş,
Ağrısını kimseye belli etmeyen bir adam.
Bir yanım hâlâ “belki” der,
Diğer yanım “çok geç” diye homurdanır
Sokağın karanlık duvarlarında.

Ve şimdi
Kendimle kavga ediyorum.
Ömrümün kırık dökük hikâyesini
Yeniden yazmak için
Avuç içimde paramparça olmuş geceler var.
Her birinde bir isyan,
Her birinde bir pişmanlık,
Her birinde adını unuttuğum bir yara izi…

Ama ne gam!
Yusuf’un mısraları gibi acıyla yoğrulmuşsam
Bu da benim alnıma yazılan şarkım olsun.
Ben ağlarken bile dik duran adamların
Sükûnetini miras almışım çocukluktan beri.

Bil ki;
Hiçbir dostun gülüşüne kanmam artık,
Hiçbir yarın gölgesine eğmem başımı.
Ben kendi içimdeki fırtınayla alışığım konuşmaya.
Gemim batsın isterse hayat,
Ben yüzmeyi inatla
Kendi gözyaşımda öğrendim zaten.

Dost vurmuş…
Vursun.
Yar sevmemiş…
Sevmesin.
Ben kırıklığımı cebime koyar
Yoluma yine de devam ederim.
Çünkü ben kendimi bırakmadıkça
Kimsenin terk edişi umutsuzluk sayılmaz bana.

İçimde bir isyan,
Bir yangın,
Bir gurur durur hâlâ.
Beni ayakta tutan şey
İyi günlerin hatırası değil,
Kötü günlerin bana öğrettiği sabırdır.

Şimdi sokaklara değil,
Kendi içime yürüyorum ağır ağır.
Arkamda bir gölge var:
Düne ait pişmanlıklar…
Önümde başka bir gölge daha:
Yarınlara ait belirsizlik…

Ama ben ikisinin arasından
Kendi adımlarımla geçiyorum.
Çünkü kalbim diyor ki:
"Yorul, kırıl ama dönme geriye.
Çünkü kendine yenilenin
Hiçbir zaferi olmaz bu hayatta."

Ve ben…
Kendime yenilmiyorum artık.
Dost vurmuş, yar sevmemiş—
Bırak olsun.
Ben en büyük savaşı
Kendi içimde kazanmaya gidiyorum şimdi.
İsyanımı omzuma,
Sabırımı yüreğime takıp
Bir kez daha yürümeye…

Bu da benim kaderime attığım son imza:
Kendime rağmen,
Kendim için
Ayakta durma yemini.


Kadir TURGUT