Çok şey gördüm, fakat görmezden geldim.
Bazı şeyler vardır, susarsın. Çünkü konuşsan da kimse anlamaz.
Çok şey duydum, duymazlıktan geldim.
Çünkü bazen kulak değil, kalp yorulur.
İnsan bir noktadan sonra ne gördüğüne, ne duyduğuna değil, ne hissettiğine dayanamaz.
Ben de dayanamadım.
Kırıldım, ama belli etmedim.
Yandım, ama kimseye göstermedim.
Her defasında “boş ver” dedim, ama içimdeki ses “bir gün patlayacaksın” diyordu.
Ve ben patlamadım, sessizce tükendim.
İyiliğim istismar edildi, sessizliğim yanlış anlaşıldı.
Beni en çok yoran, insanların kötülüğü değil;
iyi olduğum için hep haksız çıkmamdı.
Ve şimdi, ne gözümde bir parıltı kaldı,
ne kalbimde inanma gücü.
Çünkü bazı insanlar, seni sen olmaktan soğutuyor.

Artık hiçbir şeyin içimi acıtmasına izin vermiyorum,
çünkü zaten içimde acıyacak yer kalmadı.
Ne güvenim sağlam, ne yüreğim eskisi gibi.
İnsan bazen kırıldıkça değil, kırıldığını bile anlatamadıkça tükeniyor.
Ben sustum.
Herkes kendi doğrularını anlattı, ben kendi sessizliğimde boğuldum.
Bir noktadan sonra “iyi niyet” dediğin şey, seni bitiren en tehlikeli zehir oluyor.
Ben herkesi kendim gibi sandım,
o yüzden en çok kendime kırıldım.
Gözümde büyüttüklerim, aslında kalbimde küçülttüklerimdi.
Şimdi geriye dönüp bakıyorum da,
herkese hakkını helal etmişim,
bir tek kendime hakkımı helal edememişim.
Çünkü herkes beni unuturken, ben hâlâ onların yükünü taşımışım.

Artık hiçbir şey için savaşmıyorum.
Ne kalmak isteyen kalsın, ne giden dönsün.
Zorlamıyorum kimseyi.
Çünkü öğrendim…
Zorla tutulan her şey, en çok senin canını yakıyor.
Ben artık “neden” diye sormuyorum,
çünkü cevaplar da yalan söylüyor.
Bazı sessizlikler vardır ya, işte ben onlardanım;
dışı sakin, içi kıyamet.
Geceleri kendi iç sesimle hesaplaşırken,
gündüzleri yüzüme bir maske gibi “iyiyim”i takıyorum.
Oysa içimdeki ben çoktan pes etmiş.
Ne umutlarım var, ne beklentilerim.
Yalnızlığımı bile kabullendim artık.
Çünkü insan bir yerden sonra alışıyor;
sevilmemeye, değer görmemeye, anlaşılmamaya...
Ve en kötüsü, alıştığını bile fark etmiyorsun.
Bir bakıyorsun;
gözyaşların bile sessizleşmiş,
kalbin bile susmayı öğrenmiş.

Artık kimseye kırılmıyorum,
çünkü kimseyi kalbime alacak kadar saf değilim.
Sevgiye açken bile susuyorum,
çünkü kime içimi açsam, elimde parçam kalıyor.
Bir zamanlar ışığıyla yanıp tutuştuğum her şey,
şimdi karanlığıyla boğuyor beni.
Ve ben, artık ne yanabiliyorum ne sönebiliyorum.
Ortada bir yerdeyim;
yorgun, sessiz, hissiz...
Bir vakitler kalbimle baktığım dünyaya,
şimdi aklımla mesafe koyuyorum.
Belki hâlâ iyi biriyim,
ama artık kimsenin iyiliğinde kendimi kaybetmeye niyetim yok.
Çünkü ben yanarken bile sessizdim.