Toprağın altından başını uzatır,
Her biri bir renkte, gönlü kuşatır,
Kimi boynu bükük, kimi gül satır,
Baharın yüzüdür, ömrü uzatır.

Kırmızı lale var, mor menekşeler,
Gönül bahçesinde umudu eşeler,
Her bir yaprağında aşkı keşfeder,
Kısacık ömrüne bin sır işlerler.

Papatya der ki: "Sevda mı, değil mi?"
Zambaklar sorar ki: "Saflık asıl mı?"
Sümbülün kokusu bir eski resim mi?
Ruhlara gıdadır, en güzel cisim mi?

Dağlarda çiğdemler, kırda nergisler,
Yaralı gönüllere bir nefes ister,
Arının, bülbülün peşinden düştüğü,
Eşsiz güzelliktir, Hakk’ın seçtiği.

Kaderi bellidir, kışa kalmazlar,
Bir rüzgâr eser de, geri gelmezler,
İnsan ömrü gibi çok vefalılar,
Güzellik fânidir, bunu bilirler.

Sevgiliye sunulur, gönül açılır,
Hasretlik ateşi suya saçılır,
Dostluğun nişanı, neşe saçağı,
En güzel hediye, açmış kucağı.

Dönersin bağlara, ararsın bil ki,
Bizi bu alemde yalnız komadı ki,
Yürekten süzülen Aşık TURHAL der:
Her çiçek bir mektup, O’ndan geliyor ki.

Hüseyin TURHAL