Baharın müjdesi, rengin ahengi,
Açılır dallarda kalbin direği,
Her gonca bir sırdır, sevda örneği,
Kokusu sarhoş eder, ruhun isteği.

Kırmızı olanı aşkı söylerler,
Beyazı masumdur, huzur yayarlar,
Sarısı hüzünlü, yalnız yaylalar,
Her biri bir duygu, yüreği oylar.

Yaprağı kadife, dikenleri sert,
Gülü seven çeker, neylesin bu dert,
O nazlı çiçeğe bakmak bir hüner,
Zararı var mıdır, bilenler susar.

Bülbülün figanı, feryadı güle,
Aşkın öyküsünü yayar her dile,
Düşer topraklara, biter bir sene,
O eşsiz güzellik, yakışır tene.

Bağrında saklar o, nice sitemi,
Kıymetli bir hazine, bilinmeli,
Gönül bahçesinde yer verilmelidir,
Yoksa o güzellik solar, kurur gider.

Deste yapıp yâre götürsem hemen,
Solsun ister miyim o nazik ten ben?
Kıymetini bilmek asıl olan şey,
Kalpte yeşertmeli, her daim her ay.

Bu fâni dünyada geçici her şey,
Gönül bağından kopmasın bu sey,
Bakınca içime Aşık TURHAL der:
Gül ki, dikeninde bin mana saklar.

Hüseyin TURHAL