Annee..
Gözlerimde hiç dinmeyen bir bulut,
İçimde hep yarım kalan bir gülüş umut.
Sensizliğin kokusu sinmiş günlerime,
Ne sabah eksiltiyor, ne akşam unutturuyor düşlerime..

Annem..
Kokunu ararım rüzgârda,
Sesini saklar hatıralarımda.
Biraz daha derinlesir kalp atışımda..
İçimdeki boşluk, özlemin adıyla.

Anne…
Ne zaman göğe baksam
seni görürüm orada
Ne zaman susam,
sesin yankılanır kulaklarimda .
Hayat akıp gidiyor ardı ardına,
Sen hep aynı duamsın niyetim dudaklarımda

Annem..
Sessizliğin gölgesinde arıyorum
Çocukluğumu, seninle geçen anılarımı.
Hasretin ağır, sevgini yüreğimde taşırım
Her nefesim seni anmakla dolu biliyorum..

Anne biliyorum
Dudaklarımın sessizliği,
gözlerimde yaşlarla doluyor
Senin varlığını kulaklarıma yaşadığını fısıldıyor.
Ruhun, her an bana dokunan görünmez bir el gibi görünüyor.
kalbim hep seninle, hep seninle çarpıyor..

Anne şimdi…
Bütün hasretin ağırlığını tek cümleye sığdırıyorum:
“Sen gideli ben yarımım, kalbimin diğer yarısı sende.”dünyaya sığmıyorum..

30.10.2025
Nurçin Aysel Çelik