Bugün sadece yas tutacağım,
Kara gömleğimle kendi içime gömüleceğim.
Dokunmayın bana, ağlayacağım,
Kelimeler boğazımda düğümlenecek,
Gözlerimden dökülecek sessiz fırtınalar.
Dokunmayın bugün bana,
Dokunmayın..

Son anım, son nefesim bu,
Yar dedim, yaram oldun.
Dost dedim, düşmanımı buldum,
Sevdanın sularında boğuldum.
Şimdi yas tutup kara bağlıyorum.

Güvenim kırıldı, yüreğim kanıyor,
Vefasız dostlar acı bırakıyor.
Umudum yarım kaldı, çiçekler soldu,
Gözyaşlarım geceye karıştı, sabahlar oldu.

Son kez bakıyorum ardıma,
Ne ışık var, ne iz bırakacak hatıra,
Bir veda gibi sustu dudaklarım,
Bir ayrılık gibi dondu bakışlarım.

Ey yürek, taşıyamadın yükümü,
Ey dost, en derin acım da sendin.
Şimdi gidiyorum sessizce, eriyerek,
Karanlığın koynunda yavaşça silinerek.

Ve bil ki; ben değil,
Beni yaralayan herkes ölecek içimde.
Karanlığa değil, ihanete gömüldüm,
Yıkık bir kalple hayata küstüm.

Artık sevdadan söz açmam,
Aşka gönlümü bir daha yazmam.
Güvenim kırık, kapılar kapalı,
Her yol sahte, her bakış yaralı.

Sevda masal, aşk bir yalan,
Geride bıraktı binlerce viran.
Ne dost kalır, ne vefalı yâr,
Hepsi birer gölge, hepsi birer kar.

Küllerim savrulsun karanlıkta,
Güvenim gömülsün sonsuzlukta.
Artık ne aşka varım, ne dosta,
Yalnızlığım kalsa da sadık kucakta.

Ben küllerimden doğmam bir daha,
Beni öldürdüler, ben yarım kaldım hayatta.
Ben artık sevdadan değil, kendi küllerimden yükselen sessizlikten doğacağım.

31.08.2025
Nurçin Aysel Çelik