Her hikâye bir “varmış, bir yokmuş”la başlar ya,
Ben seni hikâye değil,
Ben seni masal değil,
Bir tutam gülücük hiç değil...
Umudun kaybolduğu çöllerde
Umuda bakan bir yüz gibi sevdim seni.

Her şeyin boş olduğu dünyada,
Bir uzatsan elini — hayata derya olan gönlüme —
İstedim...
Bir kalemin mehtabında dolanan derya,
Bir yağmurun sesindeki huzurda istedim seni.

Hepsi kaybolduğunda,
Bir seni düşündüm, bir sen kaldın bende.

İşte...
Bir nefes gibi sakladım seni,
Rüzgârın kalbime dokunduğu yerde.
Bir dua gibi sessiz,
Bir yara gibi derinde...
Adını anınca bile titredi ellerim yine.

Belki zaman küstü bize,
Belki yollar dargın oldu kaderime.
Ama ben,
Her sabahın serinliğinde seni bekledim,
Gözlerim ufukta, gönlüm secdede.

Bir seni düşündüm,
Bir sen kaldın bende.
Ne sitemle gitti kalemim,
Ne vazgeçmek bildi kalbim.