Kırların ortasında oturuyorum,
Sarı çiçekler, mor papatyalar bile sessiz.
Yokluğun rüzgarda savrulan bir çığlık Biliyormusun ?
Sen olmayınca her şey muamma
Elbiseme sinmiş kokun
ne yapsam geçmiyor.

Her sabah doğan güneşe seni soruyorum,
Her akşam gün batarken senden bir iz arıyorum.

Yalnızlık zehir
İçtikçe ölüyorum.
Kırların en uzak ucuna adını yazıyorum.
Sadakatim dizlerimden toprağa dökülüyor,

Aşkına yeminli bu yürek , başkasını istemem
Senin varlığın nefes
Yokluğun ise çöl;
Bir avuç suya hasret birinin duası
Boynu vurulan bir mahkûmun son arzusu gibi

Her yaprağın arasında sana ağlıyorum.
Her şey seninle güzel, seninle renkli.
En fırtınalı gecede bile bir ışık
Seninle yaşamak yaşamaksa,
Sensizlik ölümden bile daha acı.

Şimdi kırların ortasında hayaline ağıt yakıyorum,
Dilimde yanık bir gurbet türküsü
Gözlerimde kaybolmuş bir sevda,
Ve dünya susmuşken
Yalnız benim çığlıklarım feryadım bu kırın ortasında

Belki bir daha hiçbir bahar gelmeyecek,
Belki hiçbir bulut teselli vermeyecek
Ama yüreğim,
Dayanılmaz acıların içinde bile,
Sadakatim ve sevgimle,
Son nefesime kadar
Yalnız sana ağlamaya devam edecek...

S.K...