Bu bahar;
Dalında bin acıyı saklayan o ağacın altında,
Siyah elbisemle dimdik, sessizliğin ortasında duruyorum.
Bakışlarımda ağır bir gece saklı,
Duruşumda kırılmış nice sabahın izleri
Yine de gözlerimin derininde baharı yakalayan küçük bir kız çocuğu;
Her çiçek, elimde titreyen bir sevdayı anımsatıyor,

Her yaprak, tenime düşen bir veda gibi hüzünlü ve güzel
Ne şehirler gördüm böyle kokmadı hiçbir yer,
Benzersiz bir yalnızlıkla çevriliyim;
Ama içimin en kuytusunda,
Baharın pembe bir isyanı büyüyor
Ne kadar kırılgan, ne kadar büyüleyici olabilirse o kadarım işte

Bazen suskun, bazen asi bir bakışla,
Bütün ağırlığımı dalından kopan bir çiçeğe yükledim,
Bir gül dalında, baharın en can alıcı yerindeyim.

Kimse bilmez içimin yangınını,
Oysa rüzgar, tenime her dokunduğunda
Bir başka kelimeyle parlıyor gözlerim;
Samimiyetimde,
ağır bir roman yatıyor.

Sevmek kadar cesur, ölmek kadar sessizim.
Her mevsim bende biter,
Her bahar benle başlar;
Siyah elbiseyle, pembe çiçeklerle susmuş bir şairim aslında.

“Büyüleyici bir şehir” dediler
Bakışlarıma,
Duruşumda saklı olan asaletimle;

Oysa ben sadece
Kendini baharda yeniden keşfetmiş bir kadınım
Acının ve umudun tam eşiğinde,
Öyle işte....

S.k..